เราว่าทุกครั้งแหละ ที่ควรให้อภัย เพราะการไม่ให้อภัย คือ การไม่อโหสิกรรมต่อกัน

เราจะอาฆาตกันไปทำไม มีแต่ทำให้ใจรุ่มร้อน ติดหนี้เวร หนี้กรรมต่อกัน ต้องเกิดมาเจอกัน มาชดใช้ให้กันอีกไม่จบสิ้น

ส่วนบาปกรรมเขา ให้เวรกรรมลงโทษเองดีที่สุด เราไม่ต้องโดดลงไปร่วมลงโทษเขาให้เปลืองตัว เปลืองใจดีกว่า

ถ้าเราโดนกระทำ เสียใจก็มีนะ ฟูมฟายก็ต้องมี โกรธแค้น เกลียดชัง เรามีหมด ผ่านมาหมดเหมือนกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราก็อโหสิกรรมให้เขาให้มากที่สุด คิดเสียว่า เราอาจทำกรรมมา นี่คงเป็นการชดใช้กรรมให้เขา ขอให้เลิกแล้วต่อกันไป

ถ้าไม่เคยทำกรรมกับเขามาก่อน ก็ให้ครั้งนี้จบที่ตรงนี้ เป็นการสร้างบารมีให้ตัวเราไปพบภูมิที่ดีกว่าชาตินี้

หรือพบพระนิพพานในชาติสุดท้ายด้วยเทอญ. คิดอย่างนี้ ใจก็เบิกบาน เป็นสุขได้ในปัจจุบัน