ผมคิดว่าคนที่ฆ่าตัวตาย ไม่ควรสงสาร...

ณ จุดนั้น คนที่ไม่ใช่คนนั้นไม่อาจรู้หรอกว่ามันโหดร้ายต่อจิตใจเพียงใด

เราเคยเจอเรื่องที่หนักมากสำหรับความรู้สึกมาแล้ว มันเศร้าใจมาก มันท้อแท้ สิ้นหวัง หมดแรง หมดพลังที่จะยืนได้อย่างมั่นคง เราต้องเดินออกจากสังคม เก็บตัว แยกตัวจากเพื่อนเป็นเวลาหลายเดือนเพื่อเยียวยาจิตใจให้เข้มแข็ง และแกร่งเช่นเดิม

ดีตรงที่เราไม่เลือกจบชีวิต เพราะเรามีพ่อแม่และครอบครัวที่เรารู้ ว่ารักเรามากมายขนาดไหน เราโชคดีที่มีครอบครัวที่อบอุ่น เราโชคดีที่ไม่เป็นโรคซึมเศร้า เราโชคดีที่ก่อนหน้าเราเป็นคนอดทน เข้มแข็ง เราโชคดีที่เรามีพื้นฐานที่นำไปสู่การมีสุขภาพจิตที่ดี มีความคิดเชิงตรรกะที่แน่น เราจึงผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ แม้จะพูดว่าผ่านมาอย่างสะบักสะบอมก็ตาม เพราะแทบไม่น่าเชื่อว่าเวลาแห่งการสร้างความเข้มแข็งนั้นเกือบปี เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าวันคืนผ่านไปนานเพียงใด ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเราห่างกลุ่มเพื่อนไปนานแค่ไหน ไม่รู้ตัวว่าความเบื่อหน่ายที่จะพูด ที่จะยิ้ม ที่จะหัวเราะอยู่กับเราเกือบปี เรารู้แค่ว่าโลกเป็นสีเทาๆ เห็นคนหัวเราะเราก็เฉยๆ ดูหนัง ดูละครก็ไม่สนุก มุขที่คนอื่นขำกระจาย เรากลับนิ่งเฉยมาก

คนไม่อยู่ตรงจุดนั้น อธิบายยังไง ก็ยากที่จะเข้าใจ เราจึงคิดอย่างเดียวว่า คนไม่อยู่จุดนั้นอย่าเพิ่งด่วนตัดสินใคร .. เชื่อเรานะ ..

คุณเป็นคนประเภทเห็นคนจ่มน้ำแล้วไม่ช่วย แถมยังด่าว่า มึงว่ายน้ำเป็นแต่ไม่ว่ายเอง ไม่ว่ายเองก็ตายไปสิ ซึ่งคนจ่มน้ำก็จะตะโกนว่า กูจะตายให้มึงแล้ว แล้วเขาจะจ่มน้ำไปเลย จากนั้นคนที่อยู่บนฝั่งที่อยู่หลังมึงก็จะบอกว่า มึงด่ามันจนมันตาย พูดง่ายคือมึงฆ่ามัน

คนที่เป็นโรคซึมเศร้าเนี้ย เขาตะหนักว่า ตัวเองไม่มีค่า ใครต่อใครพูดไปก็ไม่เข้าหู คนที่สำคัญในชีวิตไม่มี ฉันตายไปโลกจะดีขึ้น มดหนึ่งตัวบนโลกมีค่ากว่าเขาที่อยู่บนโลก

หากคุณเก่งจริงคุณขุดเอาคนแบบนี้ออกมาให้ได้สิ

ไม่ว่ายังไงก็ตาม

คุณ....อย่าเพิ่งตัดสินคนแค่ตรงจุดนั้นเลยนะครับ เพราะเขาอาจจะมีเหตุผลลึกๆในใจของเขาก็ได้

เพราะตัวเราเอง ก็ไม่ได้ไปนั่งในดวงจิตดวงใจ ของเขาคนนั้นซะหน่อย

และอย่าลืมนะครับว่า คนที่เป็นโรคซึมเศร้า หรือไบโพล่า เวลามันกำเริบขึ้นมา มันไม่สามารถห้ามอะไรได้ทันท่วงทีจริงๆ

ต่อให้ใครมาสั่งสอน มาด่า มาต่อว่าคนป่วยยังไง ยังไงคนป่วยมันก็ยากที่จะเข้าใจแบบแท้จริง

ต่อให้เข้าสมองคนป่วยเขาไปแล้ว สักวันก็อาจจะลืม และขาดสติ เผลอคิดสั้นขึ้นมาได้

ถึงต้องการกำลังใจต่อกันไง และต้องใช้เวลาอย่างมาก ในการรักษาและบำบัด

คนเรามันมีชีวิต และจิตใจไม่เหมือนกัน และผ่านเรื่องราวร้ายๆ มาไม่เหมือนกันครับ

แล้วจะให้ได้ดั่งใจคนเราไปทุกอย่างจริงๆ มันคงเป็นไปไม่ได้....

เราไม่ได้อยู่ เหมือน ณ จุดที่เขาเผชิญ อยู่ เราก็พูดได้

ถ้าทุกอย่างมัน ตัน ไปหมดแล้ว และไม่มีใครชี้ทาง หรือปลอบ เราก็ไม้ควรจะว่าเขาขี้แพ้ หรือ สมน้ำหน้า

บางคนภูมิคุ้มกันน้อย บางคนมาก การแก้ปัญหาก็ไม่เหมือนกัน อย่าพึ่งไปพิพากษาเขาเลย

ดูไว้เป็นอุทาหรณ์ หรือ บทเรียน จะดีกว่า