โลกนี้มันแปลกดีนะ. พ่อแม่มีหน้าที่สั่งสอนลูก แต่บางคนกลับพูดว่า..

จะอบรมลูกให้เป็นตามใจนึกต้องทุ่มเทเวลาอย่างจริงจัง ต้องอยู่กับเขา ต้องมีพรหมวิหารสี่ ต้องไม่เบื่อพูด ไม่เบื่อเล่นกับลูก

ถ้าเลี้ยงแบบคนปัจจุบัน พ่อแม่ทำงาน ส่งลูกเข้าเนิร์สเซอรี่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ครูอย่างเดียวหรืออยู่กับญาติที่ปล่อยให้ลูกอยู่กับคอมพ์ อยู่กับแทบเล็ต อยู่กับมือถือ อยู่กับทีวี.....แบบนี้นิสัยลูกก็สุดแล้วแต่เวรกรรม(สันดานใครสันดานมัน) :)

เขาเรียกว่า เลี้ยงกายได้ แต่เลี้ยงใจไม่ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรมจริงๆครับ

แต่ถ้าหากในเมื่อพยายามอบรมและดูแลเขาจนสุดความสามารถแล้ว...

ก็คงไม่แปลก ถ้าหากจะเรียกว่า สันดาน