เจอคนแบบนี้ในสังคม จะทำไง

มันก็เหมือนบ้านที่มีรั้ว..เข้าคุยกันในสวนในบริเวณบ้าน..จะปาร์ตี้กันก็ได้นะ..

แต่ไม่ยอมให้เข้าในตัวบ้านหน่ะ..บ้านมันรก..(แก้ตัวไปเรื่อย)...

เค้าถึงบอกว่าเพื่อนที่ดีและสนิทที่สุดก็คือเพื่อนสมัยเรียน..

เพราะต่างก็เปิดใจให้กัน..

พอออกจากโรงเรียนมาแล้วผ่านร้อนผ่านหนาวมาซักพัก...

ประสบการณ์เพิ่มขึ้น..กลไกป้องกันตัวเองเริ่มเยอะขึ้น..

ความระแวงไม่ไว้ใจกันมันก็มากขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา..

กับอีกอย่างก็คือความรำคาญ..มากคนก็มากความ..

เรายึดอย่างนี้ การพบเจอกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เพราะฉะนั้น เมื่อพบกันแล้ว ให้ทำดีต่อกันให้มาก

ไม่คิดอะไรมาก เจอกัน พบกัน พูดคุยกันก็นำเรื่องดี สิ่งดี มามอบให้กันและกัน

การคบคนที่มีโลกส่วนตัวสูง สำหรับเรา เราจะคบเขาโดยเว้นระยะห่างให้พอเหมาะ

อะไรที่เป็นส่วนตัวมากๆ ก็พยายามไม่ไปกระแซะ ไม่ไปคาดคั้น

พบกันก็คุยเรื่องทั่วไป ความคิด ความชอบ หรืออะไรก็ได้

แต่ไม่ก้าวล่วงไปสู่เรื่องที่เขาไม่สบายใจให้ทัก ให้ถาม บอกแค่ไหนได้ ก็รับรู้แค่นั้น

เรียนรู้เขาไปพร้อมๆ กับการเติบโตของสัมพันธภาพที่มีต่อกัน โดยไม่ต้องเปลี่ยนเขา เปลี่ยนเรา

แต่เรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน บนพื้นฐานของความเข้าใจมากกว่าจ้ะ ... อธิบายยาก...

เค้าไง

ไม่ใช่ไม่ยอมคบใครนะ แต่ว่าเราไว้ใจคนที่มาคุยด้วยไม่ได้ ต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง อย่างนี้อะ

สู้อยู่คนเดียวดีกว่า เอาคุยได้พูดได้พอ

อีกอย่าง เค้าอยู่ด้วยตัวเอง เรียนเค้าก้อเรียนคนเดียว ไม่ต้องพึ่งใคร ชิวๆ เผอิญว่าเก่งเกิน คริๆ