ผมเชื่อว่าทุกคนมีความทรงจำที่ดีๆอยู๋ มาแชร์กันหน่อยคับ

ครับ.........

แต่ไม่อยากจะจำมัน มันตายไปจากใจนานมากแล้ว

บาดแผล ที่มองว่าหาย แต่จริงๆ มันก็แผลอะเนอะ

ข้ามมาทรงจำดีๆ ดีใจที่ครอบครัวของตัวเอง ยังมีวันให้อยู่พร้อมหน้า วันนั้นมีไอเดียว่า เราจะต้องดีขึ่น

อีกอันที่ชอบ หนึ่งในความจำ คือมีหมาพิการ จรจัดหลงมา ก็ให้อาหารแค่หนเดียวนะ นางเหมือนภักดีจ้า มายกมือ หวัดดี ติดตาม เสียดายตอนนั้นเช่าบ้าน พอย้าย เอาไปด้วยไม่ได้ แต่มีเพื่อนบ้นโทรมาบอกว่า หมามันมาคอยเราทุกวัน คือ หลังจากนั้นจะไม่คิดมีหมาเป็นของตัวเอง เขารักเรา แต่ถ้าเราดูแบไม่ได่ น่าสงสาร

อย่าให้ได้เล่า ยาวมาก 555555

ลืมมันไปนานแล้ว

ทุกบาดแผล และทุกความสุขมีความทรงจำเสมอ

แต่จะนำออกมาระลึกถึงให้เจ็บๆ แสบๆ คันๆ กันไปทำไม

ถ้านำมาเพื่อให้เป็นคติสอนใจป้องกันการบาดเจ็บซ้ำในเรื่องเดิมๆ ....ก็ว่าไปอย่าง ...

เคยรักใครคนหนึ่งเป็นทหารอากาศ

เราเคยอาศัยอยู่ห้องพักเดียวกันแต่อยู่กันประมาณ6-7 คนในห้องพักแฟลตทหารอากาศจะมีห้องโถงใหญ่ที่ทุกคนมารวมตัวกันคุยกันเล่นรัมมี่กันหนุกหนานแระได้แิบสบตากัน55

..โอ๊ย..เยอะแยะ เล่าไม่หมดอ่ะอิอิ