.... ตอนนั้นยังวัยรุ่น เช้ายันเย็นเรียนๆๆๆๆ... พอเลิกเรียนก็จับกลุ่มเตะบอล ตะกร้อ ดื่ม มองสาวร่วมรุ่น แถมด้วยรุ่นน้อง แต่ไม่กล้าจีบ แบบป๊อดสาว.... กว่าจะเลิกแล้วต่อกันก็ดึกดื่นแยกย้ายกันกลับบ้าน ก็มักจะเป็นรถเมล์เที่ยวบ๊วย....มักจะนั่งหลับจนถึงอู่ปลายทาง ไอ้เวรเป๋าก็ไม่เตือน....ต้องเดินกลับร่วมกิโลเป็นประจำ....มรึงนะมรึงไอ้เวรเป๋า....มรึงรู้มั้ยกรูต้องเดินผ่านป่าช้า (กุโบ) คนเดียว.....

........อย่าให้เล่าต่อเลย เรื่องมันยาว ยาวมาก ยาวจริงๆ ยาวที่สุด ยาวเป็นมหากาพย์เลย .....

แต่ถ้าใครอยากอ่านก็บอกมา