นั่นแหละ มีเล่ากันทุกวัน จนเราเครียด ป่วยไปเลย คิดหน่ะว่าจะทำตัวยังไง แก้ปัญหาตัวเองยังไงไม่ให้ถูกเม้าท์

วันศุกร์ก็มีปัญหามาให้แก้อีก คนที่เราปรึกษาก็ไม่แนะนำ ได้แต่บอก ก็งี้แหละ แต่เราต้องแก้ไง เพราะเรานั่งอยู่ตรงนั้น และที่สำคัญผอ.ไม่มา เราเลยต้องแก้ไขแทน แต่เซ็งไง เรื่องของเรื่องคือเกี่ยงงาน อ้างว่าไม่ใช่หน้าที่ เคยทำแค่นี้ พออีกคนที่เขาทำให้ไม่อยู่ตัวเองก็ไม่ทำหน้าที่แทน อ้างแต่ว่าไม่เคยทำ หน.ไม่สั่ง (เขาอยู่คนละฝ่ายกับเรา) แต่เรื่องนี้เกิดที่ฝ่ายเขา หน.ก็ไม่สั่งให้คนนี้มาทำแทนคนที่ไม่อยู่ แล้วเราทำไงล่ะ! ไม่อยากสั่งการหน. ให้ไปสั่งต่อ ไม่อยากทะเลาะกับเขา เพราะสองวันก่อนก็มาทะเลากับคนในฝ่ายเราไปแล้ว เราเห็นเรื่องกำลังกรุ่นๆ เลยยังไม่อยากกวนน้ำให้ขุ่นอีก แต่หน.เขาก็ต้องรู้จักช่วยแก้ปัญหาไม่ใช่เข้าข้างคนที่เกี่ยงงาน แล้วอ้างว่าไม่ใช่เรื่องที่คนนั้นต้องทำ ... น่าเบื่อ ทำงานไม่มีน้ำใจแบบนี้ ... ที่นี่เขาบอกเราว่าเหตุนี้ทำให้เริ่มแต่สามัคคี แยกฝ่าย แยกกลุ่ม ไม่ช่วยกัน แล้วก็ว่ากันด้วย มีงานก็อ้างว่าฝ่ายเราไม่ช่วย ได้แต่เข้าไปกินแล้วออกมาทำงานตัวเอง(เกิดก่อนเราจะมาทำงานที่นี่นะ) เราก็เซ็งสิ แค่นี้ก็มานั่งแบ่งแยก คนนั้นทำมาก คนนี้ทำน้อย (ฝ่ายเรามักได้รับมอบหมายให้ต้อนรับ พอต้อนรับเสร็จก็นั่ง คนของเขาก็มาเสิร์ฟกาแฟ พอกิน หน. เขาก็เอาไปพูด ...เยอะมั๊ย (เราหรือเขา) แต่เราเบื่อ คิดว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็มาพูดให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีต่อกันไปทำไม