เราไม่เคยซื้อหมาแมวนะ ซื้อแต่นกโต ที่เล็กที่สุดที่เคยซื้อมาเลี้ยงคือ นกขุนทอง

ตอนนั้นยังเด็กอยู่เรียนมัธยมต้น ซื้อมาราคา ๕๐๐ บาท

จากร้านขายนกที่พ่อชอบไปเมียงๆ มองๆ นกเขาขันคูบ่อยๆ

เอามาเขากินอาหารเองได้แล้ว .. ก็แค่ต้มไข่ให้เขา ..

สัตว์ตัวเล็กที่ยังหากินเองไม่เป็นที่ได้มา เป็นลูกของตัวที่เลี้ยงอยู่ที่บ้านเอง

เช่น นกหงส์หยก นั่นต้องป้อนอาหารให้ เพราะแม่นกตาย จากกินคะน้าที่ใบแพลมเข้าไปในกรง

ส่วนหมา นั่นแค่นั่งเมียงๆ มองๆ ตอนแม่ให้นมเท่านั้น แม่เขาเลี้ยงเองเป็น

แต่ความตั้งใจคือ ไม่ว่าจะทำอาชีพอะไร จะต้องไม่เกี่ยวกับการขายชีวิต พรากแม่ พรากลูก

เพราะแค่เห็นหมาน้อยที่แยกบ้านมาอยู่กับเราสัปดาห์แรก ทุกตัวร้องหาบ้านเดิม สมาชิกเดืมของเขา

เราต้องเฝ้าดูแล เฝ้ากอด เฝ้าลูบเนื้อตัวอย่างเบามือให้เขารับสัมผัสที่อ่อนโยนและรักเขา

ยิ่งเห็นเขาหนีไปอยู่มุมเล็กๆ ตามซอกตู้ ใต้ตู้ที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยด้วยแล้ว ยิ่งสงสาร

แต่สุดท้าย หมาน้อยของเราก็ปรับตัวได้ แล้วหันมาติดเราแทน เรานั่งตรงไหน เขาจะหมอบรออยู่ไม่ห่าง เฝ้ามองเราเป็นระยะ เหมือนเราอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา ขยับนิด เขาจะตื่นตัว

เดินไปไหนก็เดินตาม ไปหมอบเฝ้าทุกที่ที่สามารถตามไปได้ อย่างเราออกจากบ้านบางวันเขาร้องตาม ต้องกอดเขา ปลอบเขาให้สบายตัวก่อนแล้วค่อยออกจากบ้านบ่อยๆ พี่เราชอบว่าเราเอาใจเกินไป แค่หมาอะไรนักหนา แต่เรารู้สึกว่าเขาก็มีหัวใจ มีความรู้สึกเหงา รัก ผูกพันกับคนในบ้าน แม้พูดคนละภาษา แต่สัมผัสที่ดี ทำให้รับรู้และมีความสุขได้ เพราะภาษากายเป็นภาษาสากล ใช้ได้กับทุกชีวิตอย่างเท่าเทียมกัน

ลูกแมวคุณน่ารักมาก ต่างนืสัย แต่คุณก็ละเอียดอ่อนจนสามารถรับรู้ได้

อย่างนี้คุรให้ความสุขกับพวกเขาได้เป็นอย่างดีเลยจริงๆ จ้ะ ... ฟังแล้วเป็นปลื้มมากๆ เลย .... ^^ .....