ปกติผมเป็นคนที่เกรงใจโดยเฉพาะเพื่อนฝูงที่คบค้ากันมานาน เคยมีเพื่อนบางคนที่ชอบ

ทำให้ผมเดือดร้อนอยู่เสมอเวลาบอกว่าอย่าทำในบางสิ่งที่อาจทำให้ผมเดือดร้อนก็ไม่เชื่อ

ผมพยายามอดทนนิสัยของเพื่อนคนนี้ตลอดมา แต่ก็นั่นแหละคนเราจะทนอะไรทุกอย่างตลอดชีวิตคงเป็นไปไม่ได้แล้ววันหนึ่งผมเป็นคนบอกลาด้วยความสงบ เป็นอันว่ามิตรภาพความเป็นเพื่อนจบกันแค่นั้น ผมเคยอ่านกลอนบทนี้จากที่ไดจำไม่ได้แม้จะนานมากแล้วผมยังไม่ลืมและเห็นว่าเข้ากับบรรยากาศกระทู้นี้ด้วยเลยถือโอกาสเอามาให้อ่าน "การเกรงใจใครเกรงเราเราก็ชอบ เกรงใจตอบด้วยดีไมตรีจิต ใครไม่เกรงใจเราเราก็คิด ไม่เกรงจิตเกรงใจใครเหมือนกัน" กระทู้นี้ผมว่าจะจบลงด้วยอารมณ์หรรษาแต่ไปหากลอนมาให้อ่านเสียแล้วจะลบออกก็เสียดายเลยต้องปล่อยให้ลอยไปตามน้ำอย่างนี้นะครับ