จากความมืดมิดที่โอบกอดรอบกาย

ในยามค่ำคืน..แต่มิอาจเปรียบได้กับ

ความหนาวเหน็บที่สัมผัสไปทั่วร่าง

ฉันใช้เวลาให้หมดไปกับการรอคอย

แสงแห่งรุ่งอรุณของวันใหม่....เพื่อไม่

ให้เวลาที่หวังนั้นนานเกินไปฉันต้อง

สลับสับเปลี่ยนเอาก๊าซที่ไม่ต้องการ

ในยามค่ำคืนนั้นออกไป....แต่แล้ว...

ฉันก็ต้องเหนื่อยอีกครั้งเมื่อฉันต้องการ

ก๊าชอีกอย่างมาต่อสู้ชีวิตเพื่อรอดให้ถึง

รุ่งอรุณของวันใหม่...โอวว..ฉันเห็นสิ่งที่

ฉันรอคอยแล้ว..แสงสีทองสาดส่องมาสัม

ผัสกายฉันแล้วช่างอบอุ่นเหลือเกิน...ฉัน

ต้องการแสงนั่นเหลือเกิน....เพราะฉันคือ..

....ต้นไม้จ๊ะ......