อ่อออ เป็นไปด้วยประการฉะนี้แล

คือตั้งนาฬิกาไว้ 55

เราก็ไท่รู้นะ กำหนดจิตให้คำนวนเวลายังไม่เป็น เลยนั่งไปเรื่อย

แต่ตอนนั้นเป้นต้นมาไม่กล้านั่งคนเดียว จิตหวั่นเกรง จนไม่กล้าน่ะ

นั่งคนเดียวได้แค่ 5 นาทีพอ เกินแล้วมันไงไม่รู้เนอะ

จ้ะ แต่เราไม่กล้านั่งคนเดียวเลย

อย่างงั้นไม่มีปัญหา

ดีที่ไปอยุ่สำนักสงฆ์พระอาจารย์คอยควบคุม

ใช่ๆ มันสะท้อนมา แต่จิตว่างก็อันตราย ถ้าไร้คนคุม เดี๋ยวจิตหลุดได้

เราเคยชอบแต่มีเหตุ ทำให้ไม่กล้า

ล่าสุดญาติไปสำนักสงฆ์ที่สกลนครมา ไม่มีไฟฟ้า

เขาให้เดินจงกลม ไม่ต้องท่อง ไม่ต้องระลึกถึงสิ่งใด

เดินจนจิตว่าง ปรากฏกว่าเกิดนิมิตรเป็นภาพเข้ามาในสมอง

เป็นภาพตัวเขาชี้หน้าแม่เขา แต่จำไม่ได้ว่าเหตุการณ์อะไรทำให้ชี้หน้าแม่ตัวเอง

พอกลับมาถามทางบ้าน ปรากฏว่าเป็นเหตุการณ์ตอนสามขวบ น้องมาแย่งของเล่นที่เขาเล่นอยู่

แม่เข้ามาเลยตีเขา แล้วตวาดว่า "ให้น้อง" เขาโกรธมาก น้ำตาคลอเบ้า กัดฟัน ชี้หน้าแม่ด้วยมือสั่นเทา

เราเลยคิดว่าจิตใต้สำนึกนั่นเอง ที่ยังฝังใจ และโผล่ออกมาตอนที่ไร้การควบคุม

ใช่ๆ แต่ไม่ชอบนั่งสมาธิ นั่งทีจะหลับ

จริงเหมือนนั่งสมาธิแรกๆ จิตก็คล้ายโคป่า จะดึงเชือกวิ่งเข้าป่าร่ำไป

พอฝึกบ่อยๆ เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง จิตจะนิ่ง ไม่ดึงรั้ง และว่านอนสอนง่าย เหมือนโคที่ผ่านการฝึกปรือจนเป็นวัวบ้าน

ไม่หรอก เพราะมันเป็นอะไรที่แยกออกจากตัวเรายาก ค่อยๆ ลดละไป

อยากลด ทฤษฎีเป๊ะ แต่ทำยังไม่ได้ดี เลยอดทุกข์ไม่ได้สัก-กะ-ที

ธรรมดาของมนุษย์ หวังแค่จะลดสิ่งที่ยึดติด รักลงไปเรื่อยๆ

เราเป็นอย่างที่เกดบอก เลยสุขๆ ทุกข์ๆ อยู่นี่ไง

นั้นแหละ พอ

สำหรับเรา แค่ไม่เข้าหาความสุข ที่ทำให้รู้สึกผิด

ก็มีความสุขได้ โดยไม่ต้องกังวลแล้ว