มันก็เหมือนบ้านที่มีรั้ว..เข้าคุยกันในสวนในบริเวณบ้าน..จะปาร์ตี้กันก็ได้นะ..

แต่ไม่ยอมให้เข้าในตัวบ้านหน่ะ..บ้านมันรก..(แก้ตัวไปเรื่อย)...

เค้าถึงบอกว่าเพื่อนที่ดีและสนิทที่สุดก็คือเพื่อนสมัยเรียน..

เพราะต่างก็เปิดใจให้กัน..

พอออกจากโรงเรียนมาแล้วผ่านร้อนผ่านหนาวมาซักพัก...

ประสบการณ์เพิ่มขึ้น..กลไกป้องกันตัวเองเริ่มเยอะขึ้น..

ความระแวงไม่ไว้ใจกันมันก็มากขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา..

กับอีกอย่างก็คือความรำคาญ..มากคนก็มากความ..