นานมาแล้ว..

ผมขึ้นรถเมล์พร้อม พระสงฆ์ ที่อายุมากแล้ว

ผมให้ท่านขึ้นก่อน ผมขึ้นตาม ยืนห่างจากท่านพอประมาณ

รถเมล์ ไม่แน่นมากนัก แต่ไม่มีที่ว่างสำหรับนั่ง

รถเมล์วิ่งไปได้ 2-3 ป้าย ก็ไม่มีใครลุกให้ท่านได้นั่ง

รถเมล์เบรคอย่างกระทันกัน กลางถนน ทุกคนคงตกใจรวมถึงผม

คนขับรถเมล์ ลุกจากที่นั่งคนขับ แล้วตะโกนเสียงดังฟังชัดว่า...

เอ้า..มนุษย์ทั้งหลาย ใคร ? ก็ได้ ลุกให้หลวงพ่อนั่งหน่อยได้มั๊ย ?

หลวงพ่อท่านตอบว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยว อาตมา จะลงป้ายหน้าแล้ว

ผมเลยจำใจต้องลงป้ายเดียวกับท่านเพราะ ใจมันหดหู่.

คนไทย ( บางคน )....... แมร่ง ช่างแล้งน้ำใจจริงๆ

*** หากผมใช้คำพูดรุนแรงต้องขอโทษด้วย.